Soren Kierkegaard

Opis książki:

Niezwykły myśliciel, samotnik, dziwak. Był jednym z najbardziej intrygujących filozofów, teologów i pisarzy wszech czasów - prekursorem egzystencjalizmu, ostatnim ortodoksem, oświeconym bluźniercą, uwodzicielem, arystokratą ducha, geniuszem z dialektycznym umysłem.

Soren Kierkegaard urodził się w roku 1813. W roku, gdy w obiegu był niejeden fałszywy banknot, jak się sam wyraził. Był to rok bankructwa państwa, po tym, jak Dania przez sześć długich lat walczyła rozpaczliwie i bez powodzenia u boku Napoleona przeciwko Anglii. Ten rok to początek największej nędzy w historii Danii. Kierkegaard zmarł w roku 1855, na dwa lata przed zniesieniem czterechset-letniego cła 0resundskiego, które przez długie lata było najważniejszym źródłem dochodów w kraju; na dwa lata przed ustawą o wolnym rzemiośle, dzięki której kraj, który był do tego czasu konserwatywną wspólnotą cechową, został przekształcony w liberalną demokrację zbudowaną na zasadach konkurencji; i wreszcie na dwa lata przed zniwelowaniem fortyfikacji wokół Kopenhagi, przez setki lat hamujących rozwój stolicy kraju. Odtąd do gminy włączano nowe tereny pod budowę fabryk i mieszkań dla robotników, a Kopenhaga przekształciła się z dużego miasta prowincjonalnego w nowoczesną metropolię. Rok 1857 jest bardziej znaczący dla Danii niż jakikolwiek inny. To właśnie wtedy nowa epoka zrywa pęta przeszłości, a industrializm całą mocą przekształca starą społeczność. Jednak rzeczywistość, w której Kierkegaard tworzył swoje dzieła, to jeszcze stara Wspólnota Cechów i Absolutyzm. W takiej rzeczywistości można się znaleźć tylko na dwa sposoby: albo ją ślepo akceptować, albo się przeciw niej buntować. Kierkegaard akceptował ją - i odwrócił się od wszystkich spraw tego świata. Ale pewną pociechą może być uzmysłowienie sobie, że w tym samym czasie żył człowiek, który świadomie kroczył drogą buntu i którego nazwisko promieniuje dzisiaj takim samym blaskiem jak Kierkegaarda. Był to Karol Marks. W tym samym czasie, gdy Marks i Engels pracowali nad swoim programem politycznym, Manifestem komunistycznym, Kierkegaard pisał swoją religijną deklarację programową - Uczynki miłości. Mimo olbrzymiej różnicy między tymi ludźmi, pod wieloma względami są oni do siebie podobni. Obaj pochodzą z tych samych warstw społecznych i obaj zwracają się przeciwko obowiązującej w tym czasie filozofii Hegla, chociaż każdy w zupełnie inny sposób. Marks chciał uczynić idealizm Hegla bardziej pragmatycznym przez "postawienie go - jak się wyraził - na głowie", tzn. stawiał na nogi to, co Hegel postawił na głowie; Kierkegaard był bardziej radykalny. Chciał storpedować cały system Heglowski, obierając za punkt wyjścia zasadniczą myśl, że nie można w ogóle wtłoczyć różnorodności bytu w jakiś system. Można zbudować system myślenia, ale nie system bytu. Jest to podstawowa myśl, pojawiająca się przede wszystkim w pismach Kierkegaarda, która poprzez egzystencja-lizm zyskała olbrzymie znaczenie dla nowej filozofii. Życie Kierkegaarda nie obfituje w wydarzenia, ale jako osobowości etycznej nie chodzi mu o liczbę wydarzeń; on je przeżywa i przez nie kształtuje swoją osobowość, podobnie gdy dzięki niej wyciska niezatarte piętno na napotkanych w życiu ludziach. Ludźmi, w których kręgu się znalazł i z którymi połączyły go w życiu szczególne fatalne więzy, byli: ojciec, który uczynił z niego człowieka wierzącego, Regina, młoda dziewczyna, z którą się zaręczył i która uczyniła go poetą; pisarz i dziennikarz Meir Aron Gold-schmidt, źródło jego pogardy dla świata, i w końcu biskupi Mynster i Martensen, dla Kierkegaarda bliźniacze personifikacje przewrotnego "chrześcijaństwa".

Książka "Soren Kierkegaard" - Peter P. Rohde - oprawa twarda - Wydawnictwo Dolnośląskie.