Odrodzenie idealizmu politycznego

Opis książki:

Od autora

Zamglony wzrok nie daje należytej perspektywy w ocenie rzeczywistości i w działaniu. Przed dziesiątkami lat odebrano narodom chrześcijańskim to, co stanowiło ich siłę: wiarę. Wiarę religijną, etykę chrześcijańską, idealizm. Proklamowano nowe bóstwo, które nazwano bóstwem Rozumu". Postawiła je na piedestale już Wielka Rewolucja francuska, składając mu ofiary na zbeszczeszczonych ołtarzach katolickich kościołów. W XIX w. rozum zajął zwycięsko miejsce Boga, a stworzona przezeń wiedza miała stać się wiarą przyszłości. Etykę chrześcijańską zastąpiło prawo, ideę - wymędrkowana doktryna. Odtąd człowieka miał doskonalić postęp". Stało się tak, jakby narodom o cywilizacji chrześcijańsko-rzymskiej wyjęto pod chloroformem kościec i wstrzyknięto na jego miejsce jakąś galaretowatą masę. Póki panował dobrobyt, ogólna prosperity", póki narody mogły błogo odpoczywać w pozycji leżącej, póty nie odczuwały braku kręgosłupa; gdy jednak groźne położenie poczyna naglić do czynu, gdy nagle trzeba zerwać się i działać, wtedy okazuje się, że galaretowata masa nie podtrzyma mięśni. Naród się rozłazi, staje się kupą mięsa bezkształtną i bezradną. Dziś w Polsce panuje beznadziejność. Ludzie, zniechęceni walką z przeciwnościami, pognębieni przez kryzys gospodarczy i znękani dolegliwościami codziennego życia, przestają wierzyć w przyszłość. Rezygnują z walki o lepsze jutro. Może być gorzej, ale chyba nigdy nie będzie lepiej" - powiadają sobie. Teraźniejszość odebrała im wiarę w Polskę, splamiła błotem ideały, które dotąd zdołali ustrzec przed zbrukaniem i przechować na dnie duszy. Gdzie spojrzeć - bierność. Grzęźniemy w pesymizmie. Skąd to zniechęcenie Czy naród, który tak niedawno wydobył był z siebie takie skarby ofiarności, odwagi i wiary, który ma za sobą obronę Lwowa, powstanie śląskie i armię ochotniczą, ma tytuł do bezradnego opuszczania rąk W ciągu tych kilkunastu lat dokonała się w nas przemiana wprost przerażająca. Z narodu, pełnego energii zdobywczej i optymizmu, staliśmy się niespodzianie zrezygnowanym, fatalistycznym i biernym ludem Wschodu. Tego upadku duchowego, jaki przeżywamy, nie da się wyjaśnić jakimś zbiegiem zdarzeń zewnętrznych, ani jakimś mechanicznym działaniem obcych, wrogich sił. Zło musi tkwić głębiej, musi tkwić w nas samych. Jeżeli nie dostrzegamy go dziś z należytą wyrazistością, jeżeli nie widzimy jasno wyjścia - to gdzieś musi być jakaś zasłona, która zakrywa nam oczy. Póki jej nie zedrzemy, będziemy błądzić bezradnie. Książka moja chce wskazać na to, że uzdrowienia stosunków u nas nie można dokonać mechanicznie, przez jakiś luźny akt wyzwolenia. Musimy zmienić radykalnie istotne podstawy naszego życia politycznego, gospodarczego, kulturalnego, przebudować nasze mieszkanie tak, aby przestało być polskie tylko z nazwy. W książce mojej nie mogłem oczywiście pominąć roli tajnych związków, które przez propagandę pewnych doktryn wywarły ogromny wpływ na bieg dziejów w XVIII, XIX i XX stuleciu. Nie należy jednak przypuszczać, jakoby te związki wpływały na życie publiczne przez jakiś system tajnych rozkazów czy zakazów. Ich główną bronią była zawsze - obok niewidzialnej zmowy - propaganda pewnych myśli i doktryn, które kierownictwo uważało za nadające się do osiągnięcia zakrytych celów. Wytwarzano więc pewne nastroje zbiorowe, pewną atmosferę, jakby szkołę psychiczną czy środowisko intelektualne, promieniujące na zewnątrz. W ten sposób pomysły i doktryny cudze lub własne, choćby były nieżywotne i sztuczne, zorganizowana propaganda i sugestia zbiorowa szczepiła szerokim kołom, aż wreszcie ogół do nich przywykał z latami do tego stopnia, że już trudno mu było inaczej myśleć. Tymi metodami tajne związki międzynarodowe wypaczały naturalne ramy życia w sposób dla siebie dogodny. Po tych uwagach sądzę, że nikt przy czytaniu mej książki roli tajnych związków ani roli żydostwa nie będzie pojmować mechanicznie, bo wiodłoby to - jak każde fałszywe uproszczenie - do poważnych nieporozumień. Nie należy również oczekiwać, jakobym w książce mojej miał dać jakiś program zwarty i skończony lub choćby jego zaczątki. Nie było to wcale moim zamiarem. Albowiem gmach naszego życia publicznego zmurszał aż do fundamentów i każda trwała i rzetelna reforma do nich musi sięgnąć. Zadaniem mej książki w mych zamierzeniach - to właśnie zstąpić w te podziemia, ocenić wartość podwalin, na których wznosi się trzeszczący budynek dzisiejszej rzeczywistości i wskazać bez obsłonek, że trzeba dno rozgrzebać, jeżeli się pragnie zacząć dzieło odbudowy. Będę rad, jeżeli książka moja przyczyni się choćby w najskromniejszej mierze do ułożenia pierwszych zdrowych cegieł pod gmach nowej Polski, naprawdę odrodzonej. Warszawa, dnia 2 kwietnia 1935 r.

Tadeusz Gluziński 1888-1940 Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy politycznych okresu międzywojennego. Urodził się w 1888 r. w patriotycznej rodzinie inteligenckiej. Po I wojnie światowej wstąpił do Związku Ludowo-Narodowego. Na początku lat dwudziestych opublikował w Gazecie Warszawskiej" cykl artykułów pod wspólnym tytułem Zmierzch liberalizmu", w których atakował parlamentarne metody działania ZL-N. W latach dwudziestych napisał prace opublikowane pod pseudonimem Henryk Rolicki - Drogi i cele propagandy wywrotowej oraz Zmierzch Izraela. W końcu 1933 roku należał już do kierownictwa tajnej organizacji wewnątrz Stronnictwa Narodowego - Straży. Po nieudanej próbie zreformowania i zradykalizowania SN wystąpił wraz z szeregiem młodych rewolucyjnie nastawionych działaczy 14 kwietnia 1934 r., podpisując deklarację Obozu Narodowo-Radykalnego. Włączył się wówczas do pracy w zespole redakcyjnym Sztafety" - głównego organu ONR. W tym okresie powstało jedno z podstawowych dzieł polskiej myśli narodowo-radykalnej, a także największa praca Gluzińskiego - Odrodzenie idealizmu politycznego. Kiedy w czerwcu 1934 r. rząd sanacyjny zakazał wydawania Sztafety", próbował interweniować w tej sprawie u Ministra Spraw Wewnętrznych, Pierackiego. Bezpodstawnie oskarżony o współudział w zabójstwie Pierackiego został na kilka tygodni aresztowany. Po rozłamie wewnątrz ONR został jednym z głównych ideologów grupy ABC. Swoje artykuły publikował w pismach Nowy Ład" i ABC". Od października 1937 r. bezskutecznie apelował o utworzenie Konfederacji Polskiej - organizacji jednoczącej narodowych radykałów z ONR Falanga, ONR ABC i Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. W 1939 r., po wybuchu wojny, próbował dostać się do Francji jako przedstawiciel ONR. Udało mu się przedostać na Węgry, gdzie zmarł w 1940 r.

Książka "Odrodzenie idealizmu politycznego" - Tadeusz Gluziński - oprawa miękka - Wydawnictwo Ostoja. Książka posiada 112 stron i została wydana w 2012 r.