Theoria et praxis. Studia z dziejów sztuki nowożytnej i jej teorii

Część I, dotycząca sztuki, zawiera cztery artykuły. Pierwszy z nich ukazuje tak istotny dla nowożytnej teorii architektury problem antropomorfizmu. Dwa dalsze odnoszą się do pism XVII-wiecznego jezuickiego uczonego Wojciecha Tylkowskiego. Czwarty artykuł to Podręcznik Elementa architektury domowej z roku 1749

Część II - najobszerniejsza jest poświęcona architekturze, głównie polskiej z XVII wieku. Umieszczenie w niej rozprawy o układzieprzestrzennym rzymskiego kościoła Gesu tłumaczy się wyjątkową rolą, jaką ta budowla odegrała w przemianach architektury w Polsce. Syntetyczne opracowanie dziejów barokowej architektury sakralnej w Krakowie stanowi świadome nawiązanie do pracy Franciszka Kleina sprzed niemal dziewięćdziesięciu lat o barokowych kościołach Krakowa, ukazująć postęp wiedzy i metod badawczych w tym zakresie. Dwa tekaty dotyczące pojezuickiego kościoła ŚŚ. Piotra i Pawła w Krakowie poświęcone są problematyce historycznej i atrybucyjnej; ich przypomnienie uzasania zarówno wyjątkowe znaczenie budowli w dziejach architektury polskiej, jak i aktualność tematyki wobec toczącej się ostatnio dyskusji o roli poszczególnych architektów czynnych na dworze Zygmunta III.

Część III - dotyczy malarstwa. Studium o obrazie Padovianina Chrystus i jawnogrzesznica i jego wzorach i powtórzeniach zawiera analizę i próbę usystematyzowania różnych relacji zachodzących między wzorem a jego naśladownictwami.