Eda Ostrowska - autor

Ze wstępu Jadwigi Mizińskiej: Po poemacie należałoby się spodziewać, jeśli już nie monumentalnej, to co najmniej dłuższej formy rozwijającej pewną wyraźną ideę. Jak szeroka rzeka meandrującej po rozległym obszarze i...

Czyli prawdziwie Pani wyznaje, że Jej poezja jest z Boga Tak po prostu Tak na serio i tak wprost Że słowo poety ma swoje źródło w tamtym odwiecznym I że to nie żadna abstrakcyjna koncepcja, tylko żywe doświadczenie No to jest Pani albo odważna,...

Kiedy w brewiarzunastępowały dzień po dniuczytania z listówśw. Ignacego Antiocheńskiegomęczennika, czułambiologiczny sprzeciwjakkolwiek słowopociągało mistyką.Dziwiłam się, brzydziłam,zachwycałam. Pragnąćbyć rozszarpanymprzez dzikie...

Nie stwierdzam własnego istnienia, szklana i cicha, mam zielone oczy, w nich odbija się cmentarz żydowski, za grubym murem dusze i smugi pieprzu, gdzieś topią złoto, całują się, tańczą...

Eda jest autorką, ale też aktorką tych wierszy, gra nimi jakieś performance ze sobą i światłem. Jest jak natchniona prorokini, która - zdrowa lub oszalała - przekazuje przesłanie. Eda po prosty zjadła Raj. Teraz mieszka na Ziemi, mija nas na...

Te wiersze to nie wiersze - to zaklinanie życia, to przyzywanie na pomoc samego Boga, by raczył cieniom tego żywota użyczyć nieco światła. Józef...